(این متن توسط آقای سعید رکوعی نوشته شده است)

” چه می کنه این ” را که گفت آمد . کوتاه . مدتی . و بعدش هیاهو . فکرهای منجمد از تماشای سرد واقعیتی عادی و ملموس و روزمره که جزئی از باید این به بازی گرفته شدگان دنیای جدید و یا به بازی گیرندگان زندگی شخصی است چنان بی تحرک و نا استوار به محصول ساده یه ذخیره عادی که می توانست جایی دیگر اصل چیز دیگری باشد می غلطید که باورش برای هر کدامشان در پی آمد آنچه شد دشوار و سخت بود ؛ گل شد . گل .

نان خشک ؛ کارت سوخت ؛ گردوی کلاغ ؛ ژنراتور بیمارستان ؛ دیسک دوم ؛ لحاف وتشک درون کمد ؛ تایر زاپاس ؛ طناب دولا ؛ آبگیر بعدی ؛ تامین کمین ؛ سه لایه قیر و دولایه گونی ؛ ترمز دستی ؛ ردیف شعر ؛ پله فرار ؛ قائم مقام ؛ کنترل ولو ؛ کوهان ؛ شمع ؛ گلبول سفید ؛ مداد دوسر ؛

انکار ما در برابر اجبار زمخت روند زندگی جاری که آرام در مسیرش از شروعی تا انتهایی بی عضو افتاده و بی تحرکی باید و باید که راه بپیماید بی اختیار گزینش هیچ واژه ای تسلیم مصلحت هست است و نه باید. انتخاب ، گزینش ، چیدن ، یافتن و گماشتن برابر نبود متعارف و هنجار ، وشاید اصلی و دسته اولی و مهم ، بایسته ها .

آدم ذخیره ؛ آدم دست دوم ؛ آدم زاپاس ؛ آدم فرعی ؛ آدم جایگزین ؛ آدم اضافی ؛ آدم یدک ؛ آدم احتیاطی ؛ آدم رزرو ؛ آدم مبادا ؛ آدم اطمینان ؛

آدم های بی جانشین زندگی ما چه کسانی هستند ؟ و ما آدمهای بی جانشین زندگی چه کسانی هستیم ؟

ارسال دیدگاه

نام : (لازم)

آدرس ایمیل: (منتشر نخواهد شد) (لازم)

URL:

دیدگاه:

انصراف