به نام خدا

از ایستگاه مترو که بیرون می‌آیی، هوا تاریک شده است. با دوستت تا خانه قدم می‌زنی. آنچه می‌بینی و می‌شنوی و فکر می‌کنی، همه و همه در دامنه‌ی میان تو و دوستت است. به خانه که می‌رسی میان جمع دوستان وارد میشوی. تعریف می‌کنید، گوش می‌کنید، می‌خندید، فکر می‌کنید، بازی می‌کنید، می‌بینید، می‌خورید، می‌خوابید… (از اون حرفهایی که تا یه ساعت پس از خواب می‌زنید بگذریم :D) صبح با سروصدای بچه‌ها بیدار می‌شی. سر صبحانه هم  خاطرات را مرور می‌کنید و می‌خندید. حالا باید برگردی تا کارهای خودت را انجام بدی… خندان و پرانرژی از جمع دوستان جدا می‌شی و راه می‌افتی..

در اولین برخوردت با اجتماع، حالت صورتت عوض میشه. آیا این همان خیابانیست که من دیشب از آن گذشتم؟ آیا این مردم هم‌وطن‌های من هستند؟ تصویر پسری که دست پدرش را می‌کشه تا براش یه اسباب بازی را بخره و باباش داره باهاش صحبت می‌کنه … پیچ بعدی را می‌گذرانی، پیرمردی که دم در مغازه‌ی نجاری نشسته و داره بین رهگذرها ، نا امیدانه، دنبال گذشته‌ی گمشده‌ی خودش می‌گرده. دم ایستگاه مترو مادری بساط فروش خوراکی در حد ۰.۲۵ متر مربع چیده. از ملت خواهش می‌کند تا… جوون، آی جوون… نگاهش که می‌کنی، ۵۰ سال را تمام کرده… کمی آن‌طرف تر یک زوج جوان کنار همدیگه تکیه دادند به دیوار، با یه بچه، فقط به رهگذرها نگاه می‌کنند… اگر تو باغ نباشی نمی‌فهمی چرا اینجا ایستاده‌اند… برو بالا تا سر چهار راه. می‌بینی از شیر تا پیر وایسادن و … به صورت پیرمرده که نگاه می‌کنی نه اثری از اعتیاد هست، نه اثری از خمودگی و افتادگی… به ظاهر هیچیش نیست و اصلن شبیه بقیه نیست… لایه‌ای از اشک جلوی چشم‌هام را می‌گیره و کمکم می‌کنه تا نبینم.

خدایا! این همون خیابونیه که من دیشب ازش گذشتم؟؟؟؟ حالا من چه کار باید بکنم؟ من که به همه مسائل ریز و درشت فکر می‌کنم، چطوری کنار این آدم‌ها بی‌تفاوت رد بشم؟ یکی به پیرمرده یه مقدار خوراکی می‌ده و پیرمرده اونقدر ازش تشکر می‌کنه که اون طرف را شرمنده می‌کنه… با خودم فکر می‌کنم که من هم روزی پیر میشم… خب من می‌دونم شرایط اجتماع بده و گذران زندگی برای این افراد سخت‌تر از پیش شده. اما سهم من چیه؟ منی که نمی‌تونم سرم را بندازم پایین و ۱۰ثانیه بعد هم انگار نه انگار…

به این حرف محمدرضا هم فکر می‌کنم: «تازه وقتی این مشکل را حل کنی می‌رسی به جای اونهایی که مشکل نداشتند» اینش خیلی سنگینه…