کمتر کسی است که آهنگ «بهاران خجسته باد» را نشنیده باشد. اما اصل شعر با عنوان «سرود بهار» که سروده‌ی عبدالله بهزادی است، با آنچه در آهنگ آمده اندکی تفاوت دارد.

سرود بهار هوا دلپذیر شد، گل از خاک بردمید پرستو به بازگشت بزَد نغمه‌ی امید ز بازی ابر و مهر به نیلی سپهر ژرف به هر لحظه تازه‌ای نمایان شود شگرف به جوش آمده است خون درون رگ گیاه بهار خجسته فال، خرامان رسد ز راه. به خویشان و دوستان، به یاران آشنا به مردان تیزخشم که پیکار می‌کنند به آنان که با قلم تباهی دهر را به چشم جهانیان پدیدار می‌کنند به بانوی سوگوار که در ماتم شهید بنالید و زان نوا دل عالمی تپید بهاران خجسته باد. و این بندِ بندگی و این بار فقر و جهل به سرتاسر جهان، به هر صورتی که هست نگون و گسسته باد.

دکتر عبدالله بهزادی چند هفته پس از قتل پاتریس لوموبا (رهبر استقلال کنگو)، این شعر را در همدردی و خطاب به همسر او سرود و در نشریه سپید و سیاه چاپ کرد.

بعدها کرامت‌الله دانشیان (رفیق و هم‌رزم خسرو گلسرخی) ابیاتی از شعر را به شکل سرود درآورد که در جمع یاران و «رفقا» می‌خواند. حتی آن را به بچه‌های مدرسه‌ی روستای سلیران هم آموخته بود و آنها صبح‌ها سر صف، به جای سرود شاهنشاهی، «بهاران خجسته باد» را می‌خواندند.
وقتی دانشیان زندانی شد این سرود همراه با او به زندان رفت و سرود جمعی زندانیان سیاسی شد. کرامت دانشیان در ۲۹ بهمن ۵۲ به همراه خسرو گلسرخی اعدام شد ولی سرود در حافظه‌ی جمعی زندانیان سیاسی باقی ماند و زمانی که در نزدیکی انقلاب ۵۷ زندانیان سیاسی آزاد شدند، «بهاران خجسته باد» هم به میان مردم آمد.

این سرود بعد از انقلاب با تنظیم و آهنگ‌گذاری اسفندیار منفردزاده اجرا و در سالگرد اعدام گلسرخی و دانشیان (۲۹ بهمن ۱۳۵۷) از رادیو تلویزیون پخش شد. می‌توانید آن را از اینجا بشنوید.

ارسال دیدگاه

نام : (لازم)

آدرس ایمیل: (منتشر نخواهد شد) (لازم)

URL:

دیدگاه:

Δ